Een ervaring van een deelnemer

Jaap vertelde mij na een kerkdienst, dat hij elk jaar zijn batterij in Taizé oplaadt en dat hij dit jaar weer zou gaan. Dit keer viel de geplande reis precies in mijn vastgelegde zomervakantie. En toen hij het vertelde, dacht ik: "Waarom zou ik niet weer een keer meegaan? Het is al weer zo lang geleden."

Dit keer ging ik niet als jongere mee en stond ik niet met mijn tent onder jongeren, maar stond ik op de familiecamping.

Deze reis was de moeite waard: nieuwe mensen leren kennen, met mensen uit Frankrijk, Duitsland, Nederland en iemand, die in Polen was opgegroeid in gesprek gaan en langzamerhand horen, hoe zij in het leven staan en met moeilijkheden in hun leven omgaan en welke rol daarbij hun geloof speelt. En in dit grote geheel groeide ook de band met mijn medereizigers uit Voorschoten, Zoetermeer en Oegstgeest - allemaal mensen die de moeite waard zijn, om beter te leren kennen.

Voor mij was het hoogtepunt, dat ik weer eens diep van binnen voelde, dat ik al mijn zorgen bij God mag brengen, deze daar mag laten liggen en erop mag vertrouwen dat hij het van mij over zal nemen, waar het voor mij te zwaar wordt. Het gemeenschappelijk zingen en bidden draagt je door deze week heen, geeft kracht, moed en hoop, dat er zelfs hoop is, waar geen hoop meer lijkt te zijn (wat het thema van deze week was). Een ervaring om vol dankbaarheid op terug te kijken.